زبان، فرادستگاه یکپارچه ساز من

سطح فرهنگی در سلسله مراتب فراز، بستر زبانیِ رمزگذارنده ی این سه حوزه ی زیستجهان را بر میسازد و به فرادستگاهی شباهت دارد که از سویی نسبت به کلیت زیستجهان موقعیتی بیرونی دارد و از سوی دیگر با ساماندهی معنا و ضرباهنگ زمانی در تمام سطوح، در سه لایه ی دیگر نفوذ میکند و انعکاس می یابد. منش ها که از رمزگان و عناصر معنادار یا بی معنا بر ساخته شده اند، بر مبنا بر اساس جم مرکزی معنا - پوچی سازمان می یابد.

بدینگونه است که ارتباط میان من با من، من با دیگری و من با جهان، سه عرصه ی کانتیِ زیبایی شناسی، اخلاق و شناخت علمی را پدید میآورد که همچون قلمروهایی نمادین در سطح فرهنگی رمزگذاری می شوند. زبان با دست یازیدن به این ارتباطِ نمادین و این چفت وبست کردنِ سطوح گوناگون فراز، من را همچون امری یکپارچه و منسجم از دل رخدادها و چیزهای پراکنده بیرون میآورد و همزمان با ساماندهی سطح روانی در قالب خودآگاهیِ زبانمدار، من را در امتدادی زمانی نیز جایگیر می کند.

من، در وضعیت پایه ی خود، در واقع امری یکپارچه و یکتاست که به دلیل نظام شناسایی و توصیفی ما به چهار لایه ی فراز تقسیم شده است، اما در آن هنگام که این نظام شناختی به کار افتاد و من را در سطوح گوناگون زیستی، روانی، اجتماعی، و فرهنگی تکه تکه کرد، اتصال مجدد آنها با یکدیگر تنها از مجرای زبان ممکن میشود.