لذتهاى طبيعى

به كنشهاى پايه ى زيستى مربوط مى شوند و در آنها بقا و لذت همچنان در هم تنيده است. در اين موارد لذت را مى توان به عنوان محكى قابل اعتماد براى تنظيم رفتار زيستى در نظر گرفت. به عنوان مثال، خوردن غذا كنشى زيستى است كه بخت بقا را زياد مى كند و لذتبخش هم هست اما اگر فرد سير شده باشد ديگر از خوردن غذا لذت نمى برد. بنابراين سيستم پاداش نظارتى دايمى و خودتنظيم شونده را بر رفتارهايى از اين دست اعمال مى كند و كاركردهاي زيستی را تنظيم مى نمايد.