نمایش مبدأ برای آغازگاه تلاش برای بازسازی «من»

با توجه به دو ارتباط بنیادینی که زنان و مردان با دو ساختار اصلی اجتماعی و دو عرصه ی بنیادین زیستجهان برقرار می کنند، آشکار است که نوع ارتباطشان با زبان و زمان نیز متفاوت خواهد بود. چنانکه ایریگارایدر مقاله ی خود به سال1993 م. نشان داده است، چنین مینماید که ارتباط زنان بیشتر با بدن، با خاک، با زمین، با مکان و با زمانِ چرخه ای است. از اینروست که وی معتقد است زنان از ابتدای شکل گیری تمدنهای انسانی، با بدن، با ماده، با امر بیرونی و با مکان پیوند خورده اند و در مقابل، مردان با اندرون، با زمان و با معنا و ذهن پیوند بیشتری دارند. این بدان معناست که مردان ارتباط خود را با زبانی که این عناصر را به شکلی انتزاعی [[رمزگذاری]] میکند دقیق تر حفظ کرده اند، درحالیکه زنان با رمزگان مربوط به اندرکنش با دیگری پیوندی نزدیکتر برقرار می کنند. 


پرسش های برآمده از ارتباط میان زمان، زبان و جنسیت، چنان که از این بحث مقدماتی بر می آید، کلیدی است برای واسازی بنیادی ترین لایه از نظام های انضباطی و فهم روابط و قواعد حاکم بر آنها. بازسازی «من» و رهایی آن از قید اجبارهای تنیده شده در نظام های انضباطی، تنها در شرایطی ممکن میشود که ساختاری خودبنیاد و درونزاد از ساماندهی قدرت در اندرونِ «من» احداث شده، و توسعه یابد. اندیشیدن درباره ی ماهیت زبان، انواع زمان، و کارکردجنسیت در ارتباط با آن دو بستری است که دستیابی به چنین ساختاری را ممکن میسازد