نمایش مبدأ برای آیا رفتار آدمیان منطقی است؟

بسیاری از نویسندگانِ پسامدرن، قانونمندبودنِ [[عقلانیت]] را نقد کرده اند و به وجود قواعدی عام و فراگیر برای عقلانیت شک برده اند. شواهدی روانشناسانه در دست است که نقضِ منظم و مداومِ اصول منطق بیزیَن شالوده ی احتمالالت و منطق کلاسیک ـ را نشان می دهد و مستنداتی مردم شناختی وجود دارد که بر '''تفاوت الگوی استدلال و استنتاجِ اقوام گوناگون''' دلالت دارد. با این داده هاست که نظریه ی غیرمنطقی بودنِ رفتارهای آدمیان پشتیبانی میشود.
<br />
<br />

یعنی چنین می نماید که منطق بیزیَن و حساب احتمالات کلاسیک، تعیین کننده ی الگوی [[شکست تقارن]] و [[انتخاب - اجبار|انتخاب]] کردن میان آدمیان نیست، و تنها الگویی خاص و صورتبندی ای ویژه از آن را به دست می دهد.
<br />
<br />

از سوی دیگر، این نکته نیز از شواهد بر می آید که الگوهای استنتاج و استدلال و به ویژه معیارهای صحت و سود و زیان، در سطحی چشمگیر، توسط فرهنگِ خاصِ هر جامعه تعیین می شود و خصلتی نسبی دارد. با وجود این، الگوی [[شکست تقارن]]، یعنی حدس وضعیت آینده ی [[جهان]] و [[انتخاب]] رفتار بر مبنای آن، خصلتی [[کاتوره]] ای و بی قانون ندارد.
<br />
<br />

برعکس، عقلانیت آشکارا نظامی سازمان یافته از [[پردازش اطلاعات]] است که بنا بر سازمان یافتگیِ خیره کننده ی سخت افزار پشتیبان خود (مغز)، باید بر مبنای قواعدی فراگیر در گونه ی ما عمل کند. به تعبیر دیگر، شباهت ساختار زیستشناختی و عصبشناسی آدمیان، نشان می دهد که نیازهای پایه و فشارهای تکاملیِ واردآمده بر ایشان کمابیش همسان بوده است. از اینجا چنین نتیجه می شود که سازوکارهایی مشترک و عام بر روند [[شکست تقارن]] همگان حاکم است.
<br />
<br />

قاعده ای مثل '''اصل اینهمانی''' که مرتباً در سطوح مختلف شناختی ـ از اصل تعمیم حسی تا '''اصل صفرم ترمودینامیک''' ـ تکرار میشود، قاعده ای بنیادین است. همچنین اصلی مانند '''تفکیک نقیضین''' ـ و نه طرد نقیضین ـ نیز فراگیر می نماید.
<br />
<br />

این دومی به معنای زیربنایی بودنِ تشخیص [[تفاوت]] در میان رخدادهای قابل تمیز است و تمایل برای صورتبندیِ این تفاوت ها در قالب دوقطبی های مقابلِ هم،و این همان است که لوی استروس زیر عنوان '''منطق دوسویه''' بیان اش  میکند و در تمام جوامع انسانی - از [[یین و یانگ]] تا [[اهورا و اهریمن]] ـ مثال هایی در خور دارد.