نمایش مبدأ برای من؛ محور شکست جهان به درون و بیرون

چنان كه گذشت، مغز آدمى و هويت روانشناختى وى، پيچيده ترين سطح تحليل را در نظام [[فراز]] تشكيل مى دهد. آدمى، به عنوان تنها سيستمِ [[خودآگاهِ]] شناخته شده، بر مبناي [[بازنمايى]] ساختيافت هاي از محيط درونى و بيرونى خويش، كردار خود را ساماندهى مى كند. نخستين گام تمايز يافتن در اين فرآيند [[پردازش اطلاعات]]، به تفكيک شدن داده هاى مربوط به درون و برون سيستم يعنى بيرونى خويش، كردار خود را ساماندهى مى كند. نخستين گام تمايز يافتن در اين فرآيند پردازش اطلاعات، به تفكيک شدن داده هاى مربوط به درون و برون سيستم يعنى «من» و محيط پيرامونىِ «من» مربوط مى شود. در مراتب بالاترِ پردازش، فرد تمايز ميان پديدارهاى موجود در محيط را هم بهتر درک مى كند و درمى يابد كه پديدارهاى برسازنده ى جهان خود بر دو نوعند؛ آنهايى كه مانند «من» رفتارى پيچيده و به ظاهر خودآگاه دارند، و آنها كه چنين خصلتى را ندارند. به اين ترتيب، محيط هم به جهان ناخودآگاه و بى اراده، و ديگرىِ هدفمند و شبيه به «من» شكسته مىشود. 
<br />

در نتيجه ى اين روند، شناخت آدمى از سه عنصر پايه ى [[من، ديگرى و جهان]] حاصل مى شود. روند شكلگيرى اين سه نوع [[جذب كننده]]ى مفهومى را در نوزادان بسيار بررسى كرده اند و در متن هاي روانشناسى تكوينى داده هاى بسيارى در اين زمينه وجود دارد. خواننده می تواند بحثی مفصل در اين زمينه را در ديگر كتابِ نگارنده، [[روانشناسی خودانگاره]]، دريابد.
<br />
<br />

خلاصه ي كلام آن كه در هر يک از سه حوزه ى يادشده، مجموعه اي از داده هاى ورودى و رفتارهاى خروجى وجود دارند كه بايد به شكلى سازماندهى و مديريت شوند. دستگاه شناسايی انسان در مسير تكامل به اين نتيجه رسيده كه به ازاى هر يک از اين حوزه ها به محورى براي [[شكست تقارن معنايى]] نياز دارد تا به كمک آن منش ها را سازماندهی نمايد.