اسطوره‌شناسی آسمان شبانه: تفاوت بین نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۱۷ ژوئن ۲۰۱۵، ساعت ۰۷:۰۹

هر كس كه به آسمان شبانه نگريسته باشد شكوه و عظمت ستارگان و خردي و ناچيزيِ خويشتن را در برابر پيچيدگي آن دريافته است. امروز وقتي ما به آسمان مي نگريم به ماهيت ستارگان و فيزيك كهكشان ها آگاهي داريم و از اين رو تصويري تكان دهنده از هستيِ پهناور و شگفت انگيز، در برابر خويش مي يابيم. چنين مي نمايد كه از همان آغاز، مردمان در رويارويي با آسمان شبانه و زيبايي خيره كنندهء ستارگان، واكنش رواني اي مشابه را از خود بروز داده باشند. مردمان جهان باستان به درك امروزينِ ما از بافتار ستارگان و فضا دست نيافته بودند، اما تصوير اساطيري و ساده شدهء عصر خويش را از سپهر فرازِ سرشان در ذهن داشتند. تصويري كه به تعبيري اخترفيزيك و اخترشناسي امروزين ما نيز نسخه اي از آن و دنباله اي از آن محسوب مي شود.

ايرانيان باستان جهان را گرد و هموار چونان بشقابي مي پنداشتند. نزد آنان آسمان نه فضاي بي پايان بلكه ذاتي سخت داشت و همانند خر سنگي از الماس جهان را چون پوسته اي در ميان گرفته بود. زمين در حالت اصلي مسطح و نه دره اي داشت و نه كوهي، و خورشيد، ماه و صور فلكي بر فراز زمين در حالت نميروز ايستاده بود و همه چيز سرشار از آرامش و هماهنگي بود. اسطوره اي با نام ميترا نقطه ثقل آسمان و ستارگان بوده است، و از ديد ناظر زميني همه ستارگان و صورت هاي فلكي بر گرد او مي چرخيدند، ميترا را سامان دهنده هستي، و برقرار كننده و پاسبان قانون، و هنجار كيهاني و نظام حاكم بر جهان، و بعدها او را ايزد روشنايي و راستي و پيمان و حتي محبت مي دانستند...

نشر شور آفرين 508 صفحه، اندازه كتاب: وزیری جلد سخت - سال انتشار: 1391 - 29000 تومان