جم قطعیت-قاطعیت: تفاوت بین نسخه‌ها

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۵ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۲:۴۲

تقارن به دليل همين توانايی بازنمودن پوچی و خودساخته بودنِ ترجيحها و تمايزها، نيرومندترين عامل براي رهايی از قيد و بندهاي تكرارِ يک الگوي انتخاب و محدود ماندن سپهر گزينشهاست. براي خردهايی، كه از مرتبه ي خاصی پيچيده تر شده باشند، تقارن عاملی كمكی براي انتخاب است. چنين شناسنده اي، ماهيت جمها را درمی يابد و میفهمد كه تقارنی در اينجا وجود دارد. در عين حال، اين را هم درک میكند كه اين تقارن بايد شكسته شود. اين نكته كه «منِ» شناسنده و انتخاب هاي اوست كه اين تقارن را میشكند به سادگی درک نمیشوند. فهم اين نكته، نشانگر سطحی از پيچيدگی خرد است كه انتخابِ قاطع و شكستن پیگيرانه ي تقارن را، در عينِ توجه به حضور دايمی اين تقارن، ممكن میسازد. به اين ترتيب، قاطعيت در رفتار از پيشفرض نادرست و مرسومِ قطعيت در گيتی مستقل میشود. اين خردهاي ميان مايه هستند كه قاطعيت در انتخاب هاي خود را بر فرضِ قطعيتِ تمايزها بنياد میكنند. برترين خرد، آن است كه بتواند تهيايی را كه از تقارن ناشی شده است تاب بياورد و آن را با انتخابی درونزاد بشكند، و اين همان است كه خواست خوانده میشود.