زمان- مکان: تفاوت بین نسخه‌ها
(←کلیدواژه‌های خویشاوند (مفهومی):) |
|||
| سطر ۲: | سطر ۲: | ||
* [[حضور ـ غیاب]] | * [[حضور ـ غیاب]] | ||
* [[بود ـ نمود]] | * [[بود ـ نمود]] | ||
| − | * [[هستی | + | * [[هستی - نیستی]] |
* [[کرانمندی ـ بیکرانگی]] | * [[کرانمندی ـ بیکرانگی]] | ||
<br /> | <br /> | ||
نسخهٔ ۲۲ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۰:۲۰
محتویات
کلیدواژه‌های خویشاوند (مفهومی):
اصل کرانمندی زمان ـ مکان:
مهروند در بستری از ساختارهای مکانی و کارکردهای زمانی جریان می یابد. زمان ـ مکانی که «بود» در آن مستقر است ،بیکرانه است و به همین دلیل نمیتوان با دستگاه های شناسنده آن را درک و صورتبندی کرد. محصور شدن «بود» در زمان ـ مکانِ کرانمند، شرطِ ظهور «نمود» است. این بدان معناست که بیکرانگیِ زمان ـ مکان با دخالت دستگاه شناسنده و رمزگذاری چیزها و رخدادها درهم شکسته میشود و مشتقی نمادین شده، گسسته و کرانمند از این زمینه ی فراگیر جایگزینش میشود .
توهم کرانمندی هستی:
زمان ـ مکان به راستی و در واقعیت بیرونی شان متغیرهایی کمّیّ و محدود و کرانمند هستند. در نتیجه، پیوند میان پدیدارها با زمان ـ مکان کرانمند، با ارتباط میان مهروند و زمان ـ مکان بیکرانه اشتباه گرفته میشود .
تله ی پیتريامنت:
شناسنده انگشتی را که به ماه اشاره می کند، با خودِ ماه اشتباه میگیرد. یعنی محدودیت دستگاه شناسنده با محدود بودن امرِ شناخته شده یکی فرض میشود. گسستها و کرانه های برخاسته از روند رمزگذاری با هستیِ رمزگذاری شده مخلوط میگردد. در نتیجه، امکان اندیشیدن و نگریستن به فراسوی افق کرانمندی از میان می رود .
راهبرد چیستا:
پذیرش محدود بودن نظام شناسایی به چارچوبهای کرانمند، بدون قانع شدن به این محدودیت و بدون درگیری با توهمِ عبور آسان از این سدِ شناسایی، و در عین حال، کوشش برای دست یافتن به تصویری بزرگتر از آنچه فراسوی رمزگان زبانی قرار دارد.
پرسش:
زمان و مکان چگونه کرانمند میشوند؟ آیا رمزگذاری هستندهها بدون رمزگذاری زمان ـ مکان ممکن است؟
تمرین:
الگوهای رمزگذاری زمان ـ مکان و کرانمند شدنش را در زندگی روزانهی خود تشخیص دهید . چطور میتوان پیوند میان هستنده های جاری در مهروند بیکرانه را با این بستر کرانمند لق کرد؟
