آشکارگی-بازنمایی

محتویات

مهروند در کل به دو صورتِ آشکارگی یا بازنمایی فهم میشود.
آشکارگى به سطحى پیشازبانى، حسى و مستقیم از شناخت دلالت مى کند، که تنها بخشى از آن در قالب زبان صورتبندی مى شود و این بخش اخیر بازنمایى را بر مى سازد.
توافق اجتماعى بر سر معانى و شکلگیرى هنجارهاى شناختى در اطراف هسته ى بازنمایى شکل مى گیرند.
آشکارگی ادراکی کل گرا، غیرزبانی، ترکیبی و مرتبط با پردازش هیجانی ـ عاطفی است.
در حالی که بازنمایی ساختاری جزءگرا، زبانی و تحلیلی است و با دستگاه پردازش عقلانی ـ منطقی ارتباط دارد.

بازنمایى و آشکارگى قابل تحویل به هم هستند، یا یکى از آنها اصالت و عمقى بیش از دیگرى دارد.
یعنی یکی از این دو از دیگری عمیق تر، درست تر، واقعی تر و ذاتاً کارآمدتر است.
از این رو می توان یکی را مشتقی از دیگری یا شکلی ابتدایی تر و ناقص از دیگری دانست.

درآمیختن آشکارگى و بازنمایى منجر به ابهام در بازنمایى یا محدودیت در آشکارگى مى گردد.
این در شرایطى رخ مىدهد که عناصر ادراکى یکى از این دو به دیگرى فروکاسته شود.

پذیرش این که برخى چیزها به طور شهودى و برخى چیزهاى دیگر به شکلى عقلانى و مستدل فهمیده و پذیرفته مى شوند.

ارتباط میان بازنمایی و آشکارگی با مهروند چیست؟
آیا مىتوان از این نکته که آشکارگى و بازنمایى به امورى بیرون از من ارجاع مى دهند، نتیجه گرفت که جهانى خارج از ما وجود دارد؟
چرا من با دو شیوه با مهروند ارتباط برقرار میکند؟
چگونه دو سیستم پردازنده ی عاطفی و عقلانی با این دو جلوه از مهروند چفت و بست میشوند؟
آیا مى توان فلسفه اى بر مبناى آشکارگى بنا نهاد؟

چیزى را که مى دانید یا مى فهمید در نظر بگیرید و عناصر آشکارگى و بازنمایى آن را از هم تفکیک کنید