زمان- مکان

حضور ـ غیاب ؛ بود ـ نمود ؛ هستی ـ نیستی ؛ کرانمندی ـ بیکرانگی

اصل کرانمندی زمان ـ مکان:

مهروند در بستری از ساختارهای مکانی و کارکردهای زمانی جریان می یابد. زمان ـ مکانی که «بود» در آن مستقر است ،بیکرانه است و به همین دلیل نمیتوان با دستگاه های شناسنده آن را درک و صورتبندی کرد. محصور شدن «بود» در زمان ـ مکانِ کرانمند، شرطِ ظهور «نمود» است. این بدان معناست که بیکرانگیِ زمان ـ مکان با دخالت دستگاه شناسنده و رمزگذاری چیزها و رخدادها درهم شکسته میشود و مشتقی نمادین شده، گسسته و کرانمند از این زمینه ی فراگیر جایگزینش میشود .

توهم کرانمندی هستی:

زمان ـ مکان به راستی و در واقعیت بیرونی شان متغیرهایی کمّیّ و محدود و کرانمند هستند. در نتیجه، پیوند میان پدیدارها با زمان ـ مکان کرانمند، با ارتباط میان مهروند و زمان ـ مکان بیکرانه اشتباه گرفته میشود .

تله ی پیتريامنت:

شناسنده انگشتی را که به ماه اشاره می کند، با خودِ ماه اشتباه میگیرد. یعنی محدودیت دستگاه شناسنده با محدود بودن امرِ شناخته شده یکی فرض میشود. گسستها و کرانه های برخاسته از روند رمزگذاری با هستیِ رمزگذاری شده مخلوط میگردد. در نتیجه، امکان اندیشیدن و نگریستن به فراسوی افق کرانمندی از میان می رود .

راهبرد چیستا:

پذیرش محدود بودن نظام شناسایی به چارچوبهای کرانمند، بدون قانع شدن به این محدودیت و بدون درگیری با توهمِ عبور آسان از این سدِ شناسایی، و در عین حال، کوشش برای دست یافتن به تصویری بزرگتر از آنچه فراسوی رمزگان زبانی قرار دارد.

پرسش:

زمان و مکان چگونه کرانمند میشوند؟ آیا رمزگذاری هستندهها بدون رمزگذاری زمان ـ مکان ممکن است؟

تمرین:

الگوهای رمزگذاری زمان ـ مکان و کرانمند شدنش را در زندگی روزانهی خود تشخیص دهید . چطور میتوان پیوند میان هستنده های جاری در مهروند بیکرانه را با این بستر کرانمند لق کرد؟