اطلاعات دستوری و ساختاری
اطلاعات را مى توان به دو نوعِ دستورى و ساختارى تقسيم كرد.
'الف)'اطلاعات ساختارى آن اطلاعاتی است كه بيان نمى شود و بنابراين به گيرنده نيازى ندارد. اين نوع از اطلاعات ، تنها، در قالب شكل خاص چيده شدن ماده و انرژى در ساختار سيستم حضور دارد. كمى كردن اين نوع از اطلاعات دشوار است و ابزارهاى رياضى كنونى كميت آن را بر مبناى تعاريف ترموديناميكى از آنتروپى و بيشينهى بىنظمى محاسبه مى كنند. اين نوع از اطلاعات را بالقوه
هم خوانده اند.
ب)اطلاعات دستورى بيان پذيرند و در نظام هاي نمادين رمزگذارى مى شوند، بنابراين به گيرنده نياز دارند و در جريان انتقال و رمزگشايى مرتباًبازتفسير مى گردند. اين اطلاعات بيشتر خصلت كاركردى دارند و پويايى رفتار سيستم را تعيين مى كنند. به همين دليل هم برخى از نويسندگان آن را اطلاعات بالفعل خوانده اند.
نظريه ى اطلاعات و نشانه شناسى كلاسيک، تا دهه ى هشتاد زير تأثير آراى گوتلب فرگه تنها، با اطلاعات دستورى سر و كار داشت و در سال 1949 م. هم فقط اين جنبه صورتبندي قديمىِ شانون و ويور را مورد توجه قرار میداد. نشانه شناسانى كه به رويكردهاى ميان رشته اي علاقه مندند نقدهايى جدى به اين شيوه از تحليل اطلاعات وارد كرده اند، و مدل هايى نشانه شناسانه ساخته اند كه هر دو نوع اطلاعات دستورى و ساختارى را در بر مى گيرد
