مكتب اندركنش گرايى و گفتگوی درونی

از سوى ديگر، ميد از مفهوم گفتگوى درونى برداشتى ديگر دارد و درونى شدن زبان را دستاويزى مى داند كه «من» براى صورتبندي كردن خويش به آن نياز دارد. از ديد ميد و پيروانش در مكتب اندركنش گرايى در زمان كودكى نوعى «ديگرىِ تعميم يافته» در ذهن همه ى ماپديد مى آيد و اين اوست كه نقش شنونده ى حرف هايى را كه به خودمان مى زنيم بر عهده مى گيرد.

همين ديگرى تعميم يافته، ناظرى است كه همواره در حال مشاهده كردن «من» است و تصوير «من» از خويشتن را تداوم مى بخشد. گفتگوى درونى از اين راه امكان كنشِ منجسم و هدفمند در محيط را فراهم مى سازد؛ كنشهايى كه به آن «من» نگريسته شده توسط ديگرى تعميم يافته ارجاع مى شوند، و زير تأثير يكپارچگى آن ساماندهى مى گردند.