بازی برنده-برنده؛ برگ برنده هخامنشیان
آشوریان، مردمی جنگاور، اما متمدن بودند که در چرخه‌ای فرساینده از خشونت و خونریزی اسیر شده بودند. آنچه که هخامنشیان برای نخستین بار در تاریخ جهان ابداع کردند از دسترس ایشان دور ماند، و راه حلی که این شاهنشاهان خوشنام برای حکومت کردن بر جهان یافتند، به ذهن پیشینیان آشوری‌شان خطور نکرد. رمز پایداری و بقای هخامنشیان و شکننده بودن دولت آشور، آن بود که کوروش و جانشینانش موفق شدند شکلی از بازی برنده-برنده را در عرصه سیاست بین اقوام تاسیس کنند و به این ترتیب، تمام سرزمین‌ها و واحدهای سیاسی شناخته شده در قلمرو میانی را با هم متحد نمایند. کافی است متغیرهایی پایه را در میان آشوریان و هخامنشیان با هم مقایسه کنیم تا به تفاوت دستاوردهای این دو پی ببریم. آشوریان، دورههایی پنجاه تا صد ساله از عظمت و اقتدار را تجربه می‌کردند که همواره با دورههایی سی تا هفتاد ساله از افول و فروپاشی سیاسی همراه بود. رابطه دولت مرکزی‌شان با اقوام تحت سلطه همواره دشمنانه بود و شیوه خراج‌گیری‌شان از ایشان، لشکرکشی و شکنجه کردن و غارت اموال اقوام تابع بود. زمان حکومت شاهانشان افت و خیز بسیار داشت و دوره‌های پر شمار آشوب به دو تا پنج سال کاهش می‌یافت. اقوام تابع تقریبا همیشه در حال شورش به سر می‌بردند و جنگ‌های داخلی و کشمکش‌های درباری پر دامنه در خود آشور هم بسیار بود و کتیبه‌هایشان انباشته است از شرح خشونت‌آمیز کشتار مردم غیرنظامی و پوست کندن و به سیخ کشیدن و اعدام کردن مردم سرکشی که ستم و بیداد ایشان را بر نمی‌تابیدند.
