خودآگاهی از دیدگاه نظریه منشها

خودآگاهى، سطحى از پردازش اطلاعات است كه در آن پردازش معنا و بازنمايی هاى وابسته بدان، بار ديگر در سطحى نمادين بازنمايى مى شوند. رايج ترين شكلِ اين بازنمايى، رمزگذارى زبانى است. اين خودآگاهىِ زبانى شده، همان گفتگوى درونى است. زبان، در اصل ابزارى براى ارتباط «من» با ديگرى است، اما در خودآگاهى زبانمدارِ انسان، اين كنش ارتباطىِ خاص به داخل سيستم روانى فرد نيز تعميم مى يابد. به اين ترتيب گفتگوى درونى از دوپاره شدن ساختار من، و تبادل اطلاعاتِ زبانى شده در ميان اين دو بخش، پديد مى آيد.