نمایش مبدأ برای اسطوره ی اصالت

بخشی از کتاب [[زبان، زمان، زنان]]
==اسطوره ی اصالت==  
* اسطوره ی اصالت شاید بهتر از هر جای دیگر در آرای [[لایبنیتس]] تبلور یافته باشد. 
* [[لایبنیتس]] معتقد بود که تفکر از اتم هایی  بنیادین تشکیل یافته است؛ بدان معنا که عناصری ذهنی و روانی که او آنها را '''موناد''' می نامید، مبنای اصلی جهان ذهن را تشکیل می دهند. 
*‌ با توجه به اینکه او معتقد بود که تفکر امری فطری است و این اتمهای بنیادین، یا در واقع ذرات اندیشه، ماهیتی تقسیم ناشدنی و گسترده دارند، بر این باور بود که برخی از این اتمها موقعیتی مرکزی و بنیادین و متمایز را نسبت به بقیه اشغال می کنند. 
* این بدان معناست که از دید او، واژگانی بنیادین وجود دارند که تعریف ناپذیرند، ولی سایر واژگان و مفاهیم بر دوش آنها ایستاده اند و توسط آنها تعریف میشوند. 
<br />

===واژگان بنیادین===
* هم [[لایبنیتس]] و هم [[دکارت]] معتقد بودند که "نظامهای زبانی" به این معنا دارای سروته هستند؛ یعنی نقاطی بنیادی و واژگانی زیربنایی و غایی در نظامهای زبانی قابل تشخیص هستند که تعریف نمیشوند، ولی تعریف تمام واژگان دیگر، به آنها مربوط اند. 
<br />
* از دید او، این واژگان بنیادین را با دو ویژگی مهم میشد تشخیص داد: 
# نخست آنکه در تمام زبانها وجود داشته باشند و با معنای یکسان به کار گرفته شوند
# دیگر آنکه شمار بسیار زیادی از واژگان بر مبنای تعداد خیلی کمی از این واژگان بنیادین تعریف شوند
<br />

* دکارت دو بند دیگر را نیز به این شرایط افزود و آن این که 
# این واژگانِ بنیادین باید توسط [[آشکارگی-بازنمایی|شهود درونیِ]] افراد فهمیدنی باشند  
# گذشته از آنکه در یک نظام زبانی تعریف نمیشوند، اصلا تعریف ناپذیر باشند. 
<br />

* خودِ [[دکارت]] مفهومِ "اندیشیدن" در عبارت مشهورش "Sum Ergo Cogito "را به چنین معنایی به کار گرفته بود
<br />
* زبانشناسان بعدی شرط پنجمی را به این موارد افزودند آن هم اینکه، این واژگانِ بنیادین باید در تمام زبانها اسم خاص خود را داشته باشند و از سایر اسامی و مفاهیم، مشتق نشده باشند. 

* به عنوان مثال [[لایبنیتس]] معتقد بود سه واژهی "من"، "این" و"فهمیدن" اتمهای پایه ی تفکرند. 
* آنچه در این نگرش وجود دارد مبتنی بر آن است که، نظام زبانی ساختاری سروته دار است؛ یعنی از نقطه ی مشخصی بسیار شبیه به نظام های هندسی و ریاضی گونه آغاز می شود و با ساختی استدلالی و تعاریفی پیاپی، به کلیت بدنه ی "زبان" تعمیم می یابد. 
<br />
<br />

====زبان سر و ته ندارد====
* این نگرش، با توجه به داده های امروزینِ ما نادرست است؛ یعنی زبان به ظاهر کلافی درهم وبرهم و سردرگم از روابط اجرایی است که نقاط بنیادینی که به این شکلِ شفاف و روشن تعاریفی پیاپی را به دنبال داشته باشد، در آن دیده نمی شود. 
* در واقع، نظام زبانی فاقد واژگان بنیادی به معنای لایبنیتسیِ کلمه است؛ یعنی هیچ واژه ای در آن وجود ندارد که تمام پنج شرط یادشده را برآورده سازد.
<br /> 
* هیچ نظام محدودی از واژگان نیست که توانایی تعریف تمام واژگانِ دیگر را داشته باشد و هیچ واژه ای در زبان نیست که بدون [[ارجاع]] به واژگان دیگر معنایش به طور شهودی درک گردد. 
* به این ترتیب چنین مینماید که، باورِ اندیشمندانی که به اسطوره ی اصالت در مورد زبان اشاره میکردند، به این نکته بازگردد که ایشان زبان را همچون زبانی مصنوعی مانند ریاضیات در نظر میگرفتند. 
* امروز ما میدانیم که، [[زبانِ طبیعی]] ساختاری بسیار پیچیده تر از زبانهای فنی و مصنوعی مانند ریاضیات یا زبانهای رایانه ای دارد و [[زبان طبیعی]]، که مبنای اصلیِ [[رمزگذاریِ]] مفاهیم در قالب نشانگان است، اتفاقاً ساختاری بسیار شبکه ای، [[سیستم پیچیده|پیچیده]]، [[سیستم خودارجاع|خودارجاع]] و متراکم دارد.
* به این معنی که روابط درونیِ میان نشانگان زبانی، روابطی بسیار پیچیده، و معمولا مبهم و پرسش برانگیز است و اصلا آن روابط دقیق و پایداری که موردِ نظر [[لایبنیتس]] بود، میانشان دیده نمیشود.
<br />

===[[جم]] ها، خشتهای برسازنده [[زبان]]===
* در عین حال باید به این نکته اشاره کرد که، این شبکه ی [[سیستم خودارجاع|خودارجاع]] و روابطِ معمولا سردرگمِ میان نشانه ها قواعدی در میان خود دارد. 
* [[تمایز]] و [[جفت های متضاد معنایی|جفت های متضاد معنایی]] در این میان نقشی به سزا ایفا میکند و خودِ این [[جم]] ها، یعنی خشت های مفهومیِ برسازنده ی زبان، موقعیتی یکسان و [[تقارن|متقارن]] ندارند، بلکه بعضی از آنها در تعریف ها و در چفت وبست شدنِ میان نشانگان، موقعیتی مرکزی تر و برخی دیگر موقعیتی پیرامونی را اشغال میکنند. 
* این بدان معناست که، نظام زبانی سروته ندارد ولی '''مرکز و حاشیه دارد''' 
* سروته نداشتنِ آن، به این معناست که واژگان در آن حرف اول را نمیزنند بلکه جم ها در آن نقش اصلی را ایفا می کنند. 
<br />
<br />

===[[جم]] های [[کانت]]===
* سه [[جفت متضاد معنایی|جم]] اصلی ای که موردِ نظر [[کانت]] بود، و سه عرصه ی زیبایی شناسی، اخلاق و شناخت علمی را از یکدیگر متمایز میکرد در بسیاری از نظام های فرهنگی و زبانی، به راستی، موقعیتی مرکزی دارند. 
* از دید کانت، این سه حوزه شناختِ عمومیِ بشر را تشکیل میدهند و از استقلالی نسبی نسبت به هم برخوردارند. 
* در نگرش ما، این سه عرصه در واقع حوزه هایی از [[رمزگذاریِ]] معنا هستند که در اطراف سه جم مرکزی شکل گرفته اند: 
# حوزه ی زیبایی شناسی، ساختاری از رمزگان را در بر می گیرد که در اطراف جم مرکزی [[زیبایی ـ زشتی|زیبا / زشت]] متراکم شده است
# نظامهای اخلاقی در اطراف جمِ [[نیک ـ بد|خوب / بد]]؛
# نظام شناخت علمی در اطراف جمِ [[درست ـ نادرست]] سازمان یافته است
<br />


* [[جم]] هایی داریم که موقعیتی مرکزی را در شبکه ای از مفاهیم ایفا می کنند، اما این بدان معنا نیست که خودشان از تعریف بی نیاز باشند یا به طور [[شهودی]] درک شوند یا موقعیتی پایدار و تثبیت شده داشته باشند. 
* تمام این مفاهیم با توجه به ارجاعاتی که به عناصر و جم های اطراف خود می دهند، در گذر زمان دستخوشِ تغییر و دگردیسی میشوند.
<br />