بازتعریف ویژگیهای عنصر فرهنگی در نگرش سیستمی: تفاوت بین نسخه‌ها
| سطر ۷: | سطر ۷: | ||
[[عنصر فرهنگی به مثابه یک سیستم]] | [[عنصر فرهنگی به مثابه یک سیستم]] | ||
| − | + | [[حد و مرز عنصر فرهنگی با جهان پیرامون]] | |
| − | + | ||
| − | |||
| − | |||
<br /> | <br /> | ||
<br /> | <br /> | ||
نسخهٔ ۱۶ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۰۱:۵۱
يک عنصر فرهنگى، با توجه به اين چهار ويژگی، سيستمى است كه
رفتارهاى ويژه اي را از خود نشان مى دهد. همين خواص، می توانند به كمک
روش سيستمی با دقتی بيشتر به اين ترتيب تعريف شوند:
حد و مرز عنصر فرهنگی با جهان پیرامون
- ج) سومين خاصيت عنصر فرهنگى، آن است كه معنا حمل مى كند. به اين امر بديهى اشاره شد كه عنصر فرهنگى در جوامع انسانی، پديدارى وابسته به انسان است. اين وابستگى را مى توان به صورتِ عصبشناسانه هم بيان كرد. در اين تعبير، عنصر فرهنگى الگويى خاص از ارتباطات بين عناصر نشانگانى است كه در مغزِ يک انسان ذخيره شده است و رفتارش در قالب پويايى شبكه ى عصبىِ نگهدارندهاش نمود مى يابد.
در اين چارچوب، معنا تفسيرى دقيقتر پيدا مىكند. منظور از حمل معنا آن است كه عنصر فرهنگى، آنگاه كه در بسترِ عصبشناسانهاش قرار مى گيرد، در زمينه اي گسترده از سايرِ عناصر فرهنگىِ موجود در اين بستر (كليت ذهنِ حاملِ خود) جذب مىشود. عنصر فرهنگی در ارتباط با اين زمينه ي از پيش موجود، بازتعريف میشود و معناي يگانه ي خود را به دست می آورد. معنايی كه در هستهي مركزياش با معناهاي مشابهِ برخاسته از همين عنصر فرهنگی در ذهن هاي ديگران همپوشانی دارد، اما به دليل منحصر به فرد بودنِ اين زمينهي ذهنی، همواره دلالت هايی خاص و يكتا را نيز در خود می گنجاند.
عنصر فرهنگی كه معنايی را حمل می كند در پيوند با سايرِ عناصرِ مستقر در يک ذهن شبكه اي از روابط ارجاعى را پديد مى آورد كه جهان را براى انسانِ حاملشان بازنمايى مىكند. اين بازنمايىِ جهان، در واقع، پديد آوردن تصويرى از چيزها و رخدادهاى زيستجهان است كه در نظام روانىِ وى ترسيم مى شود و رفتارِ مناسب و سازگارىِ فرد را با محيط ممكن مى سازد. ذهنِ دارنده ى يک عنصر فرهنگى خاص روابط ارجاعىِ آن را با ساير چيزها به صورت معناى آن تفسير مى كند.
- د) چهارمين خصلت مشترک عناصر فرهنگى، تكثيرپذيرى شان است. اما پيش از پرداختن به اين ويژگی، بايد نخست دركی عميق تر از مفهوم پيچيدگی به دست آوريم. آن نظام هايى كه تعداد عناصر درونى شان و تعداد روابط بينابينىِ عناصرشان - و بنابراين چگالى اطالعاتشان نسبت به «ماده+ انرژى » شان - از آستانه اي بالاتر باشد پيچيده خوانده مى شوند. محک تشخيص يک سيستم پيچيده آن است كه پويايى اش در عينِ منظم و قاعده مند بودن با متغيرهاى محدود و روابط ساده ى خطى قابل تحليل نباشد و نتوان به سادگى رفتارش را پيشبينى كرد.
.
