چیز -رخداد

زمان ـ مکان، ایستایی ـ پویایی، شدن ـ بودن، کرانمندی ـ بیکرانگی

اصل پويايی پديدارها:

پدیدار به دو رده ى «چیز» و «رخداد» تقسیم مى شود.

چیز امرى پایدار، ثابت، ایستا و ساختاریافته است که در زمان و مکان تثبیت شده و به شدت توسط نظام بازنمایى رمزگذارى شده است.

رخداد مسیرى از دگرگونى امور و پویاییِ کارکردى جارى در زمان و مکان است که معمولا بر اساس چیزهاى درگیر با آن رمزگذارى مى شود.

دستگاه شناسنده ی ما چیز را بر اساس ساختار و ارتباطش با مکان، و رخداد را بر اساس کارکرد و پیوندش با زمان درک میکند. دگرگونی چیزها برسازنده ی بدنه ی رخداد است و ترکیب رخدادها تعیین کننده ی شکل چیز است.

چیزوارگی:

پدیدارها به یکی از دو قطبِ مورد نظر ــ و معمولا به چیزها ــ فرو کاسته می شوند. یعنی می توان هستی را برساخته شده از چیزهایی دانست که رخدادها روابط میانشان را برقرار می کنند. یا برعکس، هستی مشتمل بر رخدادهایی است که چیزها واحدهای درونی و برسازنده اش هستند. به عبارت دیگر، یکی از این دو واقعی و دیگری ساختگی و ذهنی و مشتق شده از آن است.

تله ی بندو:

رخدادها - یا به ندرت چیزها ـ به خاطر فرعی، پست یا ثانویه پنداشته شدنشان نادیده انگاشته میشوند، یا به خاطر اصلی، والا و بنیادین فرض شدنشان بیش از حد محور قرار می گیرند.

راهبرد جاماسپ:

پذیرش درهم تنیدگی چیزها و رخدادها و توجه به نقش منِ شناسنده در آفرینش آنها.

تشخیص و فهم و به کارگیری و مدیریت چیزها و رخدادها، بدون این که به دست و بال «من» بچسبند.

پرسش

• چیزها واقعی تر به نظر میرسند یا رخدادها؟ چرا؟
• من یک چیز است یا رخداد؟

تمرین

• آیا می توان پذیرفت که برخی از چیزها از سایر چیزها مهمتر و ارزشمندتر هستند؟
• این ارزش و اهمیت از کجا صادر میشود؟