آفرین - نفرین

اصل آفرين

• ترکیبِ نقش، نمایش و نقاب من در سطح اجتماعی انگاره ای را پدید می آورد که با ستایش یا نکوهش دیگری روبه رو میشود.
• بزرگداشت این انگاره اگر در قالبی زبانی و جمعی رمزگذاری شود، آفرين خوانده میشود. واژگونه ی آن که به همین ترتیب و معمولا با رمزگانی مشترک نمایانده میشود، را نفرين میخوانیم.

از خود بیگانگی

• این فرض که انگاره بیش از خودانگاره، و ارزیابی و قضاوت دیگری بیش از ماهیت راستینِ هستیِ من اهمیت دارد، من را به دستکاریِ خودانگاره اش، و تمرکز بر نمایشِ نمادهایی سوق میدهد که آفرینِ دیگری را برانگیزد.
• این تلاش جایگزینِ سیرِ طبیعیِ رشد من میشود، که مستقل از قضاوت دیگری و به شکلی درونزاد جریان می یابد.

تله ی اوپَما

• من از ترسِ نفرینِ دیگری، از بخش مهمی از آزادی رفتاری خود چشم پوشی می کند.
• من به جای هستی داشتن برای خویشتن، به سایه ای از قضاوتهای دیگری تبدیل میشود و مدام خود را بر اساس بازخوردهایی که از نفرین دیگری دریافت میکند، محدودتر و محدودتر میسازد.

راهبرد دَهمان

• من می پذیرد که سیستمی مستقل و خودبسنده و تکتاز است. از این رو، در عینِ توجه به آفرین و نفرین، و دریافت بازخورد و فهمِ اندرزهای نهفته در آن، راهِ خود را میرود و از نظام ارزشهای درونی خویش پیروی میکند.
• در چنین شرایطی معمولا من چندان نیرومند و مؤثر عمل میکند که خود به خود آفرین دیگری را برمی انگیزد.

پرسش

• رمزگذاری آفرین و نفرین چگونه است؟
• این که گفته شده شبکه ی نمادهای حاکم بر این دو مشترک است، یعنی چه؟
• آیا این دو متغیرهایی ایستا و ثابت در طول زمان هستند؟
• چطور میتوان پویایی و تحول آنها را در زمان ارزیابی کرد و آن را در محاسبه ی این دو متغیر وارد نمود؟

تمرین

• در چه مواردی آفرین و در چه مواردی نفرین را متوجه خود می یابید؟
• آیا این عناصر به راستی ویژگی ای از شما را بازنمایی می کنند؟
• یا از خطا و بازنمایی دروغینی برخاسته اند.