ابرمنش

با وجود منش بودن برخى از گزاره ها، تمام گزاره ها و تركيب هاي ساده ي نمادين منش نيستند. بخش عمده ى منشها را بايد به سطوحى بالاتر از پيچيدگى مربوط دانست. متنها، خبرها، تفسيرهاى كوتاه از شرايط خاص محيطى، شايعه ها و لطيفه ها و شوخى هاى تكرارشونده اي كه از شرايط خاص پيدايش شان مستقل مى شوند، همگى منشهايى هستند كه از مجموعه گزاره ها تشكيل يافته اند. به همين شكل، در سطوح بالاتر مى توان مجموعه هاى عظيمى از منشهاى مرتبط با هم را يافت كه مانند نظريه هاي علمى و دستگاه هاى جهان بينى، رويكرد كلى فرد نسبت به جهان، ديگران و خودش را تعيين مى كنند.

اين خوشه هاى به هم پيوسته ى منشهاى داراى معناى درهم بافته را از اين پس «اَبَرمنش» خواهم ناميد. چنان كه از قواعد حاكم بر پويايى سيستمها برمى آيد، با پيچيده تر شدن ساختار، امكان ظهور ناسازگارى درونى ميان زيرسيستمها افزايش می يابد. در مورد منشها هم چنين است.