گفتگوی درونی

مكالمه ى درونى، مفهومى است كه از سوى روانشناسان و زبانشناسان بسيار مورد وارسى قرار گرفته است. گروهى، آن را شكل اصلى و بنيادين تفكر دانسته اند، و اصولا پيدايش تفكر خودآگاه را پيامد شكل گيرى زبان دانسته اند

برخى ديگر، آن را به عنوان نقصى در نظر گرفته اند كه امكان بروز خلاقيت را كم مى كند و نمود استثمار شدن سيستمهاى ارتباطى توسط عناصر فرهنگى است بر مبناى تعريفى كه از منشها كرديم، تفسير اخير به نظر معقول تر جلوه مى كند.

چند چيز در مورد مكالمه ى درونى شناخته شده است.

نخست آن كه پيدايش آن در كودک يكى از مقدمات شكل گيرى تفكر خودآگاه و جدايى « من»از جهان است.

همچنين مى دانيم كه پيدايش مفاهيم انتزاعى در كودک، با درونى شدن زبان همراه است. در واقع، پيدايش گفتگوى درونى محصول روندى است كه جريانات ذهنى فرد را به تفكراتِ تجزيه شده در قالب واژگان و جملات فرو می كاهد.