کل -جزء: تفاوت بین نسخه‌ها

نسخهٔ ‏۶ ژوئن ۲۰۲۲، ساعت ۰۴:۱۲

کلیدواژه‌های خویشاوند (مفهومی):
عنصر ـ رابطه
سیستم ـ محیط
سامان ـ آشوب
مرز ـ افق

اصل کل:

• هستی کلیتی یکپارچه و یگانه است که توسط ذهن ما به زیرواحدها و اجزای تفکیک پذیر و متمایز تقسیم می شود.
• مرزبندی هایی که زیرواحدهای کل هستی را از هم جدا می کنند، آفریده هایی ذهنی هستند که از نیازهای عملیاتی شناسنده سرچشمه می گیرند، نه سرشت ذاتی هستی.
• شبکه ی چیزها و رخداد هایی که در نظمی سراسری از این دست می گنجند، یک کل دانسته می شوند و زیرسیستم های
• تفکیک پذیر و خُردِ ملموسِ گنجیده در آن همچون جزء فهمیده می شوند.

جزءانگاری:

• واقعی فرض کردن مرزبندی های بازتابانده شده بر کل، و پذیرش این تلقی که کل چیزی جز حاصل جمع اجزایش نیست.
• فرضِ این که کوچکترین جزءِ هر هستنده، واقعی ترین و اصیل ترین سطح از توصیفِ آن است.

تله ی بندو:

• برابر است با تحویلگرایی در روش شناسی علمی جدید، یعنی نادیده انگاشتنِ روابط به سودای دستیابی به توصیفی دقیق از عناصر.
• فرو کاستنِ نظمهای برآمده از کلیت سیستمها، به اجزا و عناصر تشکیل دهنده ی آن.
• کوچکترین ذره ی برسازنده ی سیستم را واقعی ترین بخشِ آن پنداشتن.

راهبرد جاماسپ:

• همان رویکرد سیستمی است، یعنی ترکیب کردن اهمیت عنصر و روابطه.
• تأکید بر اینکه سیستم ها از مجموع های از عناصر و روابط تشکیل یافته اند که هیچیک بدون دیگری معنا ندارند.
• تحلیل روندهایی که نظمهای کلان را بر اساس روابط هم افزایانه ی میان اجزای سطح خردتر پدید میآورد.
• اندیشیدن به ویژگی های تحویل ناپذیر و غیرقابل چشم پوشیِ کل، بدون نادیده انگاشتن زیرساخت های آنها در اجزا.

پرسش

چرا رویکرد سیستمی این قدر دیر در تاریخ علم رواج یافته است؟

چرا تحویلگرایی چنین رایج و ریشه دار است؟

آیا میتوان بر مبنای نگاهی سیستمی فن آوری تولید کرد؟ بر مبنای تحویلگرایی چطور؟

چرا فنآوری تحویلگرایانه چنین رایج و کارآمد است؟

تمرین

روش تحویلگرا را به عنوان راهبردی موضعی و محلی در زمینهای کل گرا از نگاه سیستمی به کار بگیرید.