برنده - بازنده

محتویات

من و دیگری در ارتباط با هم بسته به قلبمی که تولید و تبادل میکنند، چهار حالت ممکن است پیدا کنند:

الف) یا قلبم من و دیگری در جریان اندرکنش افزایش می یابد

(

)

ب) یا این مقدار در هر دو کم میشود (بازنده ـ بازنده)

ج) یا من برای افزودن بر قلبم خود قلبم دیگری را کم میکند (برنده ـ بازنده)

د) یا دیگری چنین میکند (بازنده ـ برنده)

این چهار حالت پایه از اندرکنش انسانی را بازی ها می نامند.

میزان کلی قلبم در کل هستی، در یک فرد، و در یک ارتباط انسانی یکسان است و بنابراین به دست آوردن آن مستلزم کاستن از قلبم دیگری است.

من در اندرکنش با دیگری می کوشد تا برنده ـ بازنده عمل کند. در نتیجه، سه حالت پیش میآید؛

الف) یا من موفق میشود (برنده ـ بازنده)

ب) یا دیگری به قدری تواناست که او نیز هزینه ای را به من تحمیل میکند (بازنده ـ بازنده)

ج) یا قدرت دیگری در حدی است که بازی را به نفع خود میچرخاند و خودش از این درگیری سود میکند(بازنده ـ برنده)

در هر سه حالت، من از ارتباطی پایدار و موفق با دیگری محروم شده است.

تنها شکل پایدار و موفق از ارتباط با دیگری، بازی برنده ـ برنده است. تنها در این حالت اندرکنش پایدار میشود و به تدریج پیچیدهتر میشود.

چرا بازیهای برنده ـ برنده در جامعه ی انسانی کمیاب است؟
نمودهای این بازی را در سیر تکامل جانداران، مسیر تحول نهادها و سازمانهای اجتماعی، و منش ها و معانی فرهنگی نشان دهید.
آیا این قاعده درست است که افزایش پیچیدگی و توسعه ی سیستم ها همواره پیامد بازی برنده ـ برنده است؟