گرایش-تعلیق

محتویات

من در سطح فرهنگی می تواند بر اساس راهبردی انتخاب شده و درونزاد از منش هایی خاص برخوردار شود، چارچوب ها و قالب های ذهنی ویژه ای را که به نظرش درست تر و کارآمدتر می رسند برگزیند، و از ترکیب تمام منشهایی که تصاحب کرده، جایگاه و موضعی مشخص برای فهم و تولید معنا برسازد.
رگه ی مشترک در میان تمام این کارکردها، گرایش و سوگیری مشخص و خودمختارانه ی من در برابر معناهای گوناگون و منشهای متفاوت است.

گریز از اعلام موضع و تشکیل جبهه ای مشخص در سپهر فرهنگ، با این بهانه ممکن می شود که پایبندی به چارچوبها یا قالب های فکری مشخصی را زیانمند و محدودکننده ی آزادی فرض کنیم.
این فرض که امکانِ تعلیق معنا وجود دارد، از نادیده انگاشتنِ این حقیقت ناشی می شود که خودِ تعلیق و خودداری از اعلام موضع، در نهایت نوعی معناست و شکلی از اعلام موضع محسوب می شود.
اما موضعی سست و شکننده که به همین دلیل یارای دفاع از خود را ندارد و به ناگزیر خودِ تاب نیاوردنش در برابر نقدها را به عنوان ویژگی اصلی اش می پذیرد و می ستاید.

درآمیختن تمام معناها با یکدیگر، استفاده ی سطحی از همه ی آنها و پرهیز از نقد ریشه ای و اعلام موضع در برابر آنها، با این قصد که آزادی عملِ من در سپهر اندیشه حفظ شود.
این کار در نهایت به محرومیت از بهره گیری درست و عمیق از منشها و معانی منتهی میشود و ابهامی را در قلمروی معنا حاکم میسازد که به سایر سطوح نیز نشت می کند و امکان صورتبندی آرمانی و اهداف را از بین می برد.
در نتیجه من توسط کشکولی از منشهای بی ربط تسخیر می شود، بی آنکه توانایی تأثیرگذاری بر این سطح از فراز را داشته باشد.

اعلام موضع و مرزبندی موقعیت خویش در سپهر فرهنگ، بهره گیری آزادانه از تمام منشها و معانی موجود، و داوری و اعلام موضع در موردشان، به شکلی که نقدِ عناصر ناخواسته و توسعه ی منش های برگزیده ممکن گردد.
تنها از این مسیر است که من میتواند در سطح فرهنگی دگرگونیِ معناداری ایجاد کند.