بافتشناسى منش: تفاوت بین نسخه‌ها
(←سطح روانشناختى) |
(←سطح روانشناختى) |
||
| سطر ۶۹: | سطر ۶۹: | ||
[[اگر گفتگوى درونى تنها شيوه ى تفكر نيست، چرا اين چنين در سطح روانشناختى رواج دارد؟]] | [[اگر گفتگوى درونى تنها شيوه ى تفكر نيست، چرا اين چنين در سطح روانشناختى رواج دارد؟]] | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | [[خودآگاهی]] | |
| − | + | خودآگاهى، سطحى از پردازش اطلاعات است كه در آن پردازش معنا و | |
| − | + | بازنمايی هاى وابسته بدان، بار ديگر در سطحى نمادين بازنمايى مى شوند. | |
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | خودآگاهى، سطحى از پردازش | + | |
| − | + | ||
رايجترين شكلِ اين بازنمايى، رمزگذارى زبانى است. اين خودآگاهىِ | رايجترين شكلِ اين بازنمايى، رمزگذارى زبانى است. اين خودآگاهىِ | ||
| − | + | زبانى شده، همان گفتگوى درونى است. زبان، در اصل ابزارى براى ارتباط | |
| − | + | «من» با ديگرى است، اما در خودآگاهى زبانمدارِ انسان، اين كنش ارتباطىِ | |
| − | خاص به داخل سيستم روانى فرد نيز تعميم | + | خاص به داخل سيستم روانى فرد نيز تعميم مى يابد. به اين ترتيب |
نسخهٔ ۱۹ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۳:۴۰
«واضح است كه عقل و هوش با هر جسمى نمى تواند همزيستى داشته باشد. درخت نمى تواند در اثير زندگى كند، يا ابرها در درياى نمک. همانطور كه ماهى نمى تواند در مزرعه زندگى كند و خون در سنگ جارى نمى شود، وجود و نمو هر چيزى را مكانى مشخص و معين است. »
- لوكرسيوس
رويكرد بافت شناسانه به منشها، به آن معناست كه ساختار و كاركردشان را در سطوح گوناگونِ نظام چهارلايه اي فراز تحليل كنيم. براى سادگى بيشتر، هر يک از اين سطوح را به طور جداگانه مورد بررسى قرارمى دهيم.
سطح زيستشناختى
- انواع حافظه
سطح روانشناختى
دیدگاه قدیمی؛ راستِ هنرمند و چپِ رياضیدان و سخنور
- الف) لذتهاى طبيعى
- ب) لذت هاى راستين
مقایسه لذت های دروغین و راستین
لذت های دروغین در سایر جانوران اجتماعی
چرا گفتگوی درون در کودکی شکل گرفت و باقی ماند؟
مكتب اندركنش گرايى و گفتگوی درونی
اگر گفتگوى درونى تنها شيوه ى تفكر نيست، چرا اين چنين در سطح روانشناختى رواج دارد؟
خودآگاهی
خودآگاهى، سطحى از پردازش اطلاعات است كه در آن پردازش معنا و
بازنمايی هاى وابسته بدان، بار ديگر در سطحى نمادين بازنمايى مى شوند.
رايجترين شكلِ اين بازنمايى، رمزگذارى زبانى است. اين خودآگاهىِ
زبانى شده، همان گفتگوى درونى است. زبان، در اصل ابزارى براى ارتباط
«من» با ديگرى است، اما در خودآگاهى زبانمدارِ انسان، اين كنش ارتباطىِ
خاص به داخل سيستم روانى فرد نيز تعميم مى يابد. به اين ترتيب
